تعریف اتصال ( ارتباط )
منظور از اتصال در مکتب عرفان کیهانی حلقه، برقراری نوعی «ارتباط» است که هیچ تعریف دقیقی ندارد، زیرا در دنیای بی‌ابزاری انجام می‌گیرد و ما فقط می‌توانیم آثار آن را مورد بررسی قرار دهیم و نه خود اتصال را.
جهت بهره‌برداری از بخش عملی مکتب «عرفان کیهانی حلقه»، نیاز به ایجاد «اتصال» به «حلقه های متعدد» شبکه شعور کیهانی است. این «اتصال‌ها» اصل جدایی‌ناپذیر این مکتب عرفانی است.
برای قرار گرفتن در اتصال (ارتباط) کافیست که شخص متصل شونده چشم خود را ببندد و «شاهد» شود. به این معنا که به عنوان یک محقق، نظاره گر چارچوب وجود خود باشد و در حین نظاره هیچ گونه قضاوت و تعبیر و تفسیری نداشته باشد (تعبیر و تفسیر، پس از اتصال) و تنها اتفاقاتی که در این چارچوب می‌افتد را زیر نظر بگیرد. اتفاقاتی از قبیل دریافت علائم در بخش هایی از بدن، عبور جریان، گرم و سرد شدن، تیر کشیدن، ضربان، گزگز، دیدن رنگ، نور و ...
هریک از موارد فوق از علائم اسکن می باشد.
وضعیت و جهت قرار گرفتن شخص (نشسته، ایستاده، خوابیده) هیچگونه تأثیری در برقراری «اتصال (ارتباط)» ندارد.
هنگام برقراری «اتصال (ارتباط)»، نیازی به تمرکز، تخیل، تصور، تجسم، ذکر، مانترا، نماد، تلقین، سعی، کوشش، تلاش، اراده و ... نیست.
لازم به ذکر است که «بستن چشم» هنگام برقراری «اتصال (ارتباط)» الزامی نبوده و نقشی در برقرار شدن یا برقرار نشدن «اتصال (ارتباط)» ندارد و تنها به این دلیل توصیه می‌شود که وقتی چشمها باز هستند، معمولا حواس افراد متوجه محیط اطراف و اتفاقات پیرامون بوده و ممکن است متوجه برقراری «اتصال (ارتباط)» و اسکن آن نشوند و «بستن چشم» کمک می‌کند که متصل شونده بتواند حواس خود را معطوف به چارچوب وجود خود سازد. بنابراین باز یا بسته بودن چشم، به انتخاب خود افراد است.
عدم احساس اسکن و «اتصال (ارتباط)»، لزوما به معنای برقرار نشدن ارتباط نیست. این امر دلایل مشخصی دارد که با ادامه و پیگیری ارتباط برطرف می‌شود.