برای
قرار گرفتن در «اتصال (ارتباط)» کافی است که شخص متصل شونده،
چشم خود را ببندد و «شاهد» شود. به این معنا که به عنوان
یک محقق، نظاره‌گرِ چارچوب وجود خود باشد و در حین نظاره هیچ‌گونه قضاوت و تعبیر و
تفسیری نداشته باشد( تعبیر و تفسیر، پس از اتصال) و تنها اتفاقاتی که در این
چارچوب می‌افتد را زیرنظربگیرد. اتفاقاتی از قبیل دریافت علائم
در بخش هایی از بدن، عبور جریان، گرم و سرد شدن، تیر کشیدن، ضربان، گزگز، دیدن
رنگ، نور و ...
هریک
از موارد فوق ازعلائم اسکنتوسط شبکه
شعور کیهانی می‌باشد.
به‌عبارتی،
فرد درمانگیر فقطشاهدو ناظر فعل و انفعالاتی است که هوشمندی
بر اجزای وجود او اعمال می‌کند و خودِ او هیچ نقشی در اسکن بر عهده ندارد.
وضعیت
و جهت قرار گرفتن شخص (نشسته، ایستاده، خوابیده) هیچ‌گونه تاثیری در برقراری
«اتصال (ارتباط)» ندارد و برقراریارتباطدر هر مکانی اعم از ثابت یا متحرک
(درون ماشین، کشتی، اتوبوس، هواپیما و....) امکان‌پذیر است.
هنگام
برقراری «اتصال (ارتباط)»، نیازی به نیت، فکر کردن به
موضوعی خاص، تمرکز، تخیل، تصور، تجسم، ذکر، مانترا، نماد، تلقین، سعی، کوشش، تلاش،
اراده و ... نیست. همچنین عوامل انسانی و خصوصیات فردی و فاکتورهایی از قبیل شرایط
جغرافیایی، توان‌های فردی، سن، جنسیت، نژاد، ملیت، تحصیلات، اعتقادات، تیپ ساختاری
موفولوژی، علم اعداد، موقعیت ستارگان، سال و ماه تولد افراد و... هیچ تاثیری در
برقراریارتباطندارند.
لازم
به ذکر است که «بستن چشم» به هنگام برقراری «اتصال (ارتباط)» الزامی نبوده ونقشی در
برقرار شدن یا برقرار نشدن «اتصال (ارتباط)» ندارد و تنها به این دلیل
توصیه می‌شود که وقتی چشم‌ها باز هستند؛ معمولا حواس افراد متوجه محیط اطراف و
اتفاقات پیرامون بوده و ممکن است متوجه برقراری «اتصال (ارتباط)» و اسکن آن نشوند. «بستن چشم»
کمک می‌کند که متصل شونده بتواند حواس خود را معطوف به چارچوب وجود خود سازد.
بنابراین باز یا بسته بودن چشم، به انتخاب خود افراد است.
عدم
احساس اسکن و «اتصال (ارتباط)»، لزوما به معنای برقرار نشدنارتباطنیست. در اغلب موارد این امر دلایل
مشخصی دارد که با ادامه و پیگیریارتباطبرطرف می‌شود.